Öğrenme Stilleri ve Stüdyo Mekânı Etkileşimi

Abstract

Mimarlık eğitiminin yapısı gereği öğrencilerin mekân deneyimlemeleri ve birbirleri ile olan etkileşimleri öğrenme süreçlerini desteklemektedir. Covid 19 Pandemisi sürecinde derslerin tamamı uzaktan eğitim sistemi ile yürütülmüştür. Covid 19 Pandemisi öncesinde mimarlık öğrencileri stüdyo mekânını deneyimlerken Covid 19 Pandemi sürecinde yapılan karantinalar ve beraberinde gelen uzaktan eğitimle öğrenciler öğrenmenin en yoğun olduğu stüdyo mekânından uzak kalmıştır. Normalleşme süreci ile yüz yüze ve hibrit eğitime dönüş yapılmıştır. Çalışmanın amacı Covid 19 Pandemisi ile uzaktan eğitim sürecinde deneyimlenen sanal eğitim ortamının ve geleneksel stüdyo ortamının öğrencilerin öğrenme stillerine göre yüz yüze, dijital ve hibrit eğitimdeki etkileşim düzeyini araştırmaktır. Tarama yöntemi ile literatürdeki kaynaklar incelenmiştir. Araştırmanın örneklemi KTO Karatay Üniversitesi Güzel Sanatlar ve Tasarım Fakültesi, Mimarlık ve İç Mimarlık Bölümü öğrencileridir. Öğrencilerin mimarlık eğitiminde aldığı uygulamalı derslerden biri olan ‘‘Mimari Tasarım Stüdyosu’’ dersi üzerinden öğrenme stilleri Kolb Öğrenme Stili Envanteri’ ne göre belirlenmiştir. Eğitiminde yüz yüze, uzaktan ve hibrit eğitimi deneyimleyen öğrenciler ile yapılan anket yanıtlar değerlendirilerek kıyaslanmıştır. Anket sorularında stüdyo ortamının beceri ve yetenek geliştiriciliği, etkili iletişim, soyut bilginin somutlaştırılması, motivasyon, verimli çalışma ortamı sağlama durumu, beceri geliştirme, kolektiflik, geri bildirim ve deneyim sağlayıcılığı ve dijitalleşme ana başlıkları içindeki ifadeler ile değerlendirilmeye çalışılmıştır. Çalışmaya tüm sınıflardan öğrencilerin dahil edilmesindeki sebep her sınıfın farklı eğitim modellerini deneyimlemiş olmasıdır. Bu nedenle öğrenme stillerinin dağılım oranlarının öğrencilerin sınıf düzeylerine, okudukları bölümlere, cinsiyete, göre farklılaşıp farklılaşmadığını incelemek için de ki-kare analizi yürütülmüştür. Mekâna dair değerlendirmeler ile yüz yüze, dijital ve hibrit eğitim sürecindeki stüdyonun mekânsal deneyimlerine sahip olan ve olmayan öğrencilerin öğrenme stilleri ve mekân etkileşimi arasındaki ilişki incelenmiştir.