İş Hukukunda Çalışma Süresinden Sayılan Haller

Abstract

Sanayileşmenin ve küreselleşmeye bağlı iş gücüne ihtiyacın artması çalışma süresinin düzenlenmesi gerekliliğini ortaya çıkarmıştır. Çalışma süresi, işçinin işverenin emir ve talimatları altında geçirdiği zaman dilimidir. Bu nedenle İş Hukukunda işçi ve işveren ilişkisini düzenleyen ve dengeleyen en önemli kavram çalışma süresi kavramdır. Hukukumuzda işçiyi koruma düşüncesi ile çalışma süresi için asgari ve azami sınırlar belirlenmiştir. 4857 sayılı İş kanunumuz çalışma sürelerine ilişkin esaslara yer vermiştir ve uygulama şeklini de Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığınca çıkarılacak yönetmeliğe bırakmıştır. İş Kanunu’ na göre haftalık çalışma süresi en fazla 45 saattir. Aksi kararlaştırılmamışsa bu süre eşit ölçüde haftanın çalışılan günlerine bölünebilir. Bu kuralla birlikte ekonomik, sosyal ve teknolojik gelişmeler sonucu ortaya çıkan esnekleştirme ihtiyacının giderilmesi sağlanmıştır. İşçinin taahhüt ettiği işte, fiilen çalışmasa bile işverenin emir ve talimatında olduğu durumlar bulunmaktadır. Bu haller de günlük çalışma süresinden sayılan hallerdendir. Çalışma süresi dışında ara dinlenmesi gibi çalışma süresinden sayılmayan haller de bulunmaktadır. Bu çalışmada çalışma süresi, çalışma süresi kavramının tarihsel gelişimi, çalışma süresi ile ilgili özel durumlar ve çalışma süresinden sayılan hallere ilişkin bir değerlendirme yapılacaktır.