Evlilik Uyumunun Psikolojik İyi Oluş ve Yalnızlıkla İlişkisi

Abstract

Çiftlerin birlikteliklerini kutsamak ve içinde bulundukları topluma birlikteliklerini duyurarak toplumun bir birimi olan aile kurumunu evlilik yoluyla oluşturdukları bilinmektedir. Yasal ilişki biçimi olarak evlilik geleneksel ve modern toplumlarda çift olan bireylerin birlikteliklerini meşrulaştırmak için tercih ettikleri bir sistemdir. Ortak duygu ve değerler ile birleşerek romantik bir ilişki içine giren bireylerin yaşam doyumunu oluşturabilmeleri için uyumlu birliktelikler yaşamaları ve bunu sürdürmeleri gerekmektedir. Evliliğin sürdürülebilirliğini sağlayan evlilik uyumunun, bireylerin öznel iyi oluşları ile bağlantılı olduğunu bildiren çalışmaların sayısı gün geçtikçe artmaktadır ancak Türkiye’de oluşturulan literatürde hala eksikliklerin olduğu gözlenmektedir. Evli bireylerin öznel iyi oluşlarının evlilik uyumuna etkisinin olduğunu savunan bu çalışmada, yalnızlık algısının evli birey tarafından nasıl karşılandığı; psikolojik iyi oluş faktörünün evlilik uyumunu etkileyen bir kavram olup olmadığı incelenmiştir. Bu çalışmada nicel araştırma yöntemine bağlı olarak ilişkisel tarama modelinin uygulanması planlanmaktadır. Bu araştırmanın evreni minimum 3 yıllık evli bireylerden oluşmaktadır. Örneklem grubu da bu şartları sağlayan, rastgele yöntemle ve gönüllülük esasına dayanarak seçilen 25-65 yaş aralığındaki 500 katılımcıdan meydana gelmektedir. Veri Toplama Aracı olarak; Demografik Form, Evlilik Uyum Ölçeği, UCLA Yalnızlık Ölçeği, Evli Kadın ve Erkekler İçin Psikolojik İyi Oluş Ölçeği kullanılmıştır. Araştırma sonucunda; demografik değişkenlerin, evlilik uyumuna, psikolojik iyi oluş düzeyine ve yalnızlık algısına anlamlı düzeyde etkisi bulunmuştur. Evlilik uyumu ve yalnızlık birbirleriyle ilişkisi bulunan iki değişken olarak saptanmıştır. Evlilik uyumu ve psikolojik iyi oluş düzeyi birbiriyle ilişkisi bulunan iki değişken olarak bulunmuştur.